Tek bir mekan,tek bir oyuncu ve 90 dakikalık bir süreçte hiç dinmeyen heyecan. Sinemanın en güçlü yanlarından zengin oyuncu kadrolu ve ya çeşitli mekanlarla zengileştirilmiş örneklerinden tamamen ayrı olarak bu kadar kısıtlı bir alanda böyle başarılı eserler vermek her babayiğidin harcı değildir.Bu yüzden başta yönetmen Rodrigo Cortez’i ve tek oyunucusu Ryan Reynolds’u tebrik etmek gerekir.Tabi bir de yan rolde g*t kadar alanda artislik taslayan yılan’ı da es geçmeyelim.Tamamen klostrofik bir ortamda devam eden ve temposunu hiç kaybetmeden 90 dakika sürebilen bir film olarak saygıyı hak ediyor.
Konusuna gelince Irak’ta kendilerince yıktıkları yerleri tekrar inşaya gelen Amerikan sermayesinin bir emekçisi olarak memleketinden binlerce kilometre ötede ekmek arayan kahramanımız Paul’un şoförü olduğu firma kafileler halinde dağıtım yapmaktadır.Iraklı direnişcilerin saldırısı sonucu bütün şoförler öldürülür ve sadece Paul fidye istenmek üzere kaçırılır.Yarı baygın halde tabutun içinde uyanan daha ne olduğunu anlamadan tabuttan çıkma yollarını arar. Hayatla tek bağlantısı cep telefonudur ama kaderin cilvesi onun da şarjı azalmaktadır.Bir de kapalı ortamdaki oksijenin azalmaya başlamasıyla kapan içinde kapana kısılır Paul. Telefonuyla uluslararası yaptığı konuşmalarla kendini kurtarmak istese de işin rengi burda değişiyor.Bir türlü amerikan bürokrasisini aşamayan Paul aslında imgesel anlamda kendi vatanının Irak’taki durumunu ortaya koyuyor.Yalanlar üstüne kurulu bir dayatmanın sonucu yerle bir ettiği Irak’ta gittikçe daha dibe batan ve bütün çıkış yolları kapanan Amerika misali çaresizlikler içinde kurtuluş yolları aramaktadır kahramanımız. Tabi onun orda oluş nedenleri amerikadan çok çok masum da olsa sonuçta Irak’lılar açısından bakarsak orda her amerikalı askerdir ve her amerikalı düşmandır. Ülkesi işgal edilmiş bir psikolojiyi Kurtuluş savaşı öncesini anlatan tarih derslerinden hatırlarsak daha iyi anlayabiliriz.
Sinemasal açıdan bakarsak belki de yapılabilecek en zor türlerden biridir bu kısıtlı mekanda kısıtlı oyuncuyla çekilen filmler.Özellikle son yıllarda iyice yaygınlaşan düşük bütçeli filmlerin getirdiği olağanüstü başarılardan(bknz. Paranormal Activity) sonra yapımcıların iştahı kabarmış olacak ki son zamanlarda böyle filmlerin sayısı iyice arttı.Önceden denenen örnekler de olsa yeni konularla beraber tekrar denenen bu filmler hem maliyet açısında yapımcı dostu oldukları için çok tutuluyor hem de iddialı yapımlar olmadıkları için yüksek risk taşımıyorlar.Tamamen karambole tutarsa iyi tutmazsa zaten düşük bütçeliydi çok birseş beklememek lazım savunmasına geçilebilir.Neyseki Buried baştan sona heyecanından birşey kaybetmeden sona doğru yaklaşıyor.Hele bir final sahnesi vardır ki iddialı bir söz olacak ama bence sinema tarihindeki en etkileyici sonlardan biri.Bıçak gibi biten bir sonla beraber boğazınıza kocaman bir yumru oturuyor.
2010 yılına dair çeşitle yerde çıkan yılın en iyileri listelerinde hemen hemen her sinema yazarının listesinde yer alan Buried bu ilgiyi sonuna kadar hakeden bence son zamanlarda izlediğim en iyi filmlerden biri.Mutlaka kaçırılmaması gerekir.
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder